دولت با در نظر نگرفتن حقوق کارگران پیمانکاری عملا شکاف طبقاتی در صنایع نفت را گسترش می‌دهد
اعتصاب کارگران پیمانکاری صنایع نفت بیش از یک ماه است که ادامه دارد. این گسترده‌ترین و در عین حال طولانی‌ترین اعتصاب در چند دهه اخیر است.
اصلی‌ترین مطالبات کارگران صنایع نفت در کمپین ۱۴۰۰ بقرار زیر است:
ـ لغو قراردادهای موقت کار
ـ افزایش دستمزدها مطابق با هزینه‌های واقعی زندگی
ـ حذف شرکتهای پیمانکاری و استخدام رسمی
ـ اجرای طرح طبقه‌بندی مشاغل
ـ رفع تبعیض بین کارگران پیمانی با کارگران رسمی
ـ پرداخت حقوق و مزایا بدون تأخیر
ـ حق ایجاد تشکل‌های مستقل کارگری
برقراری طرح (بیست ده) برای روزهای کاری ۲۰ روز کار و ۱۰ روز استراحت در ماه
اخراج کارگران پیمانکاری بدلیل شرکت در تجمع اعتراضی
ایلنا (۳۰تیر۱۴۰۰) از ممانعت ورود، ۵ تن از کارگران پیمانکاری گروه تعمیرات فازهای ۹ و۱۰ پارس جنوبی به داخل پالایشگاه خبر داد. این ۵ تن روز قبل از آن در تجمع اعتراضی برای اجرا شدن طرح طبقه‌بندی مشاغل کارگران شرکت کرده بودند.
در شرکت‌ها هر گونه اعتراض کارگران را با اخراج و تعلیق از خدمت پاسخ می‌دهند. نداشتن قرارداد و نبودن تحت پوشش قانون کار دست کارفرماها را برای اخراج کارگران باز می‌گذارد.
پیمانکاران با حمایت کارفرمای مادر که وزارت نفت است هر اقدامی برای محروم کردن کارگران از حقوق‌شان را انجام می‌دهند.
یکی از این کارگران درباره خواسته‌هایشان می‌گوید: «کارگران تعمیرات که شامل گروه‌های مکانیک، برق و ابزار دقیق هستند، برای بررسی مطالبه بر زمین مانده خود، مقابل دفتر پالایشگاه تجمع کردند و خواهان رسیدگی به خواسته خود بودند. بر اساس ماده ۴۹ قانون کار، کارفرما موظف است برای جلوگیری از ضایع شدن حقوق کارگران، طرح طبقه‌بندی را اجرا و مزد مبنای این ماده قانونی را به نیروهای تحت نظرش پرداخت کند.»
دست باز کارفرما برای ضایع کردن حقوق کـارگران پیمـانکاری
کارگران پیمانکاری در مناطق آزاد تحت قانون کار نیستند. حاکمیت به این صورت دست پیمانکاران را در ضایع کردن حقوق کارگران باز می‌گذارد. به این صورت هرگاه اخراج کارگری از سوی هیات رسیدگی موجه شناخته نشود، کارفرما می‌تواند کارگر را به کار باز نگردانده و حقوق دوران بلاتکلیفی را بعنوان خسارت اخراج بپردازد.
به این ترتیب کارگران حتی با حکم دادگاه مبنی بر بازگشت به کار هیچ شانسی برای اشتغال دوباره ندارند.
وزارت نفت هم بعنوان کارفرمای مادر در کار شرکتهای پیمانکاری دخالت نکرده و هیچ پشتیبانی از کارگران انجام نمی‌دهد. زمانی که مدیران در ارتباط با حقوق و مزایای خودشان تصمیم می‌گیرند بهترین شرایط را انتخاب می‌کنند. اما هنگامی که به حقوق و مزایای کارگران می‌رسد عملکرد‌های آنها متفاوت است و آنها را به شرکتهای پیمانکار ارجاع می‌دهند. به این صورت دو طبقه کاملا مجزا از یکدیگر در صنعت نفت ایران بوجود آمده است. جدا بودن دو صندوق کارگران باعث شده است که شکاف در بین کارگران در صنعت نفت هر آن بیشتر شود. بدلیل سیاست‌های استثماری سران حکومت کارگران هر روز فقیرتر و مدیران هر روز غنی‌تر می‌شوند. این شکاف طبقاتی خود عامل اعتراض گسترده کارگران است که جز بدهی‌هایشان چیزی برای از دست دادن ندارند.
- اولتیماتوم کارکنان رسمی سکوهای گازی در صنعت نفت برای شروع اعتصاب
- پرسنل شرکتی و استثمار بی‌رحمانه توسط شرکتهای پیمانکاری
اینستاگرام ایران کارگر: https://www.instagram.com/irankargar2019
به کانال تلگرام ایران کارگر بپیوندید https://t.me/IranKargar96
