سهیل عربی ، زندانی سیاسی: برای ادامه مبارزه، مرگ را انتخاب می‌کنم

بنا به خبر دریافتی زندانی سیاسی سهیل عربی که از روز پنجشنبه چهارم اردیبهشت چندین روز را در بازداشتگاه ۱ ـ الف تحت بازجویی بوده است، خطاب به بازجو گفت: «برای ادامه مبارزه مرگ را انتخاب می‌کنم.»

این زندانی سیاسی که به‌ دلیل وخامت وضعیت جسمی و شدت گرفتن بیماری‌اش به بیمارستان منتقل شده و تحت عمل جراحی قرار گرفته بود، روز ۱۰ اردیبهشت به زندان تهران بزرگ (فشافویه) باز گردانده شد.

یکی از نزدیکان سهیل عربی متن بازجویی وی در زندان سپاه را برای سازمان‌های حقوق بشری فرستاده است. متن بازجویی این زندانی سیاسی در زندان سپاه (بازداشتگاه ۱ ـ الف ) از این قرار است:

بازجو با دستاویز قرار دادن کرونا، به وی می‌گوید: «تشخیص کارشناس پرونده است که تا اطلاع ثانوی دور از جمع، در انفرادی و محروم از تلفن باشی. مقصر خودت هستی. چون در این شرایط که مملکت درگیر مبارزه با ویروس کروناست، تو هم داری خوراک خبری برای معاندین نظام آماده می‌کنی؛ می‌دانیم که پولی هم برای این کار نمی‌گیری؛ پس برای چه اخبار زندان را به بیگانه‌ها می‌دهی؟»

سهیل عربی جواب می‌دهد: «بازجوهای قبلی هم همین سوال را پرسیدند. به آنها جواب دادم که خوراک خبری را ماموران تفتیش عقاید به رسانه‌ها می‌دهند. اگر مدیریت زندان درست باشد، چه ترسی دارید که اطلاعاتش بیرون برود. اگر نحوه نگهداری زندانیان طبق آیین‌نامه باشد، اگر محاکمه‌ها عادلانه باشد، چه ترسی دارید که اطلاعات بیرون برود؟ مدعی هستید که تعدادی مجرم را در زندان نگه داشته‌اید، اصول حقوق بشری را هم رعایت می‌کنید، پس چه ترسی دارید؟

واقعیت این است که اینطور نیست و اکثر افرادی که در زندان هستند، مجرم نیستند. آنها به خاطر عقایدشان، به خاطر اعتراض به وضعیت کشور در زندان هستند. نگهداری ما زندانیان طبق آیین‌نامه زندان‌ها نیست، چه برسد به حقوق بشر؟ جایی که ما را نگه داشته‌اید، محل نگهداری انسان نیست. پس خوراک خبری را مأموران تفتیش عقاید خودتان به رسانه‌ها می‌دهند.»

وی سپس با اشاره به عوض شدن جای ظالم و مظلوم در زندان‌ها می‌گوید: «عجیب این است که به جای ضارب، مضروب مجازات می‌شود. عده‌ای اختلاس کرده‌اند، ما به آنها اعتراض کردیم. به جای برخورد با اختلاسگر ما که با ظلم و فساد مبارزه کردیم، متهم به فعالیت تبلیغی علیه نظام شدیم و مجرم امنیتی شناخته شدیم.

طبق قانون اساسی، تفتیش عقاید جرم است و هیچکس را نمی‌توان به جرم داشتن عقایدی متفاوت مجازات کرد؛ اما من به دلیل متفاوت‌اندیشی سالهاست که بدترین مجازات‌ها را تحمل کردم.

پیشرفت محصول و ملزوم آزادی بیان است. وقتی انسان‌ها به دلیل بیان حقایق مجازات می‌شوند، این باعث عقب‌ماندگی و پس‌رفت مملکت می‌شود. پس در واقع مجرم، همکاران شما هستند و من فقط یک گروگان هستم. مرا گروگان گرفته‌اند که مردم را از آزادی‌خواهی و حق طلبی بترسانند تا بگویند هر کس اعتراض کند به سرنوشت سهیل عربی دچار می‌شود.»

بازجو: «این سیاه‌نمایی است ما تفتیش عقاید نمی‌کنیم.»

سهیل عربی: «من برای اثبات ادعای خود پیشنهاد می‌کنم یک‌بار پرسش‌های بازجو را در پرونده اولم مطالعه کنید. اگر متوجه نشدید، بگویید من مصادیق تفتیش عقاید را به شما نشان می‌دهم. بیش از سه ساعت بی وقفه، فقط به دلیل مطالعه کتب صادق هدایت مورد ضرب و شتم قرار گرفتم و به من فحاشی شد که چرا آثار یک بی‌دین را در منزل نگه داشتم و آنها را مطالعه کردم. برای لایک کردن شبکه‌های آتئیستی، مطالعه آثار فیلسوفانی چون راسل، مارکس، متهم به توهین به مقدسات شدم، مورد ضرب و شتم قرار گرفتم. آنها به سرم ضربات سنگین وارد کردند و هنوز آثار شکنجه در من مانده است. خون دماغ شدن، لکنت زبان، سرگیجه و …

قاضی مقیسه به دلیل نوشتن یک مقاله درباره سکولاریسم مرا محکوم به تحمل ۵ سال حبس به اتهام توهین به مقدسات کرد، در حالی که حتی معنی سکولاریزاسیون (فرایندی است که در آن جامعه از یک هویت دربست دینی به رابطه‌ای جداتر دست پیدا می‌کند) را هم نمی‌داند.»

بازجو: «به هر حال اینجا مملکت اسلامی است و تو باید به قوانین آن احترام بگذاری.»

سهیل عربی: «بنیانگذار جمهوری اسلامی گفت ما مجبور نیستیم آنچه پدرانمان برای ما انتخاب کردند را تحمل کنیم. جمهوری اسلامی انتخاب من نبوده و نمی‌خواهم آن را تحمل کنم. شما کانسرواتیو هستید و خواهان حفظ آنچه آن را نظام اسلامی می‌دانید. من انقلابی هستم و می‌خواهم جهان را دگرگون کنم. من با دیکتاتوری به هر شکلی که باشد، چه سلطنتی و چه مذهبی مخالفم و برای رسیدن به خواسته‌ام تا آخرین لحظه می‌جنگم. ۸ سال از زندگی‌ام در زندان گذشت. حتی اگر بگویید ادامه دادن به مبارزه، به مرگ در زندان ختم می شود، مرگ را انتخاب می‌کنم.»

اما قطعاً حبس سهیل عربی و سرکوب او به معنای حذف آزادی‌خواهی و سرکوب همه آزادی‌خواهان نیست. با پیشرفت تکنولوژی و گسترش شبکه‌های اجتماعی هر روز به تعداد آزادی‌خواهان افزوده می‌شود. انسان سالم، ظلم و فساد را تحمل نمی‌کند و جمهوری اسلامی قطعاً مثل هر حکومت ستمگر دیگری تا همیشه باقی نخواهد ماند.»

سهیل عربی به اعتراضات ۱۰ ساله اخیر اشاره می‌کند و ادامه می‌دهد: «به ترتیب مطالبات مردم از دهه هشتاد تا آبان ۹۸ دقت کنید. سال ۸۸ اکثر شعارها اصلاح طلبانه بود. اما همان مردم سال ۹۶ فریاد می‌زدند، «اصلاح طلب اصولگرا، دزدا و اختلاس گرا دیگه تمومه ماجرا» و آبان ۹۸ شعارها به اینجا ختم شد: «نه اینوری نه اونوری نه شاه، گرفتن بیت رهبری»، به عنوان اولین جایی که باید نابود شود. به عنوان مرکز فساد و ظلم.

بیش از ۱۵۰۰ نفر را کشتید و صدها جوان را هم در بدترین زندان محبوس کردید. اما حتی این همه جنایت هم باعث فروکش کردن خشم مردم و از بین رفتن میل به آزادی، عدالت و برابری نشد. مطمئن باشید قیام بعدی هم در راه است. قیامی که به انقلاب ختم می شود. اگر محمدرضا پهلوی جایی برای فرار داشت، شما حتی همان‌جا را هم ندارید که فرار کنید. انقلاب در تقلاست که رخ دهد و فقط منتظر لحظه موعود است. لحظه موعود نزدیک است و هر چه بیشتر ظلم کنید ما به سرعت خود برای سرنگونی این رژیم جور و جهل می افزاییم.»

سهیل عربی در ادامه، وضعیت خودش را حین بازجویی در سلول تشریح کرده و می‌نویسد: «بازجو با تعجب و خشم نگاهم می‌کند. می‌بیند که حین صحبت‌کردن از درد به خودم می‌پیچم. می‌گوید این طرز فکر باعث می‌شود تا آخر عمر در زندان بمانی. به افسر نگهبان دستور می‌دهد مرا به سلولم ببرند. حین رفتن می‌گوید در افکارت تجدید نظر کن بگذار بتوانیم کمکت کنیم.»

این زندانی سیاسی مقاوم سپس در قسمتی دیگر به مقاومت خود در اتاق بازجویی پرداخته و می‌نویسد: «اتاق بازجویی روزهای اول جای ترسناکی به نظر می‌رسد. هر زمانی بیشتر از بازجوها بترسی، بیشتر به سمت تو حمله می‌کنند. پس از این که سال‌ها و بارها بازجویی می‌شوی، اتاق بازجویی شبیه جایی مثل محل کارت می‌شود. محل کاری که آن را دوست نداری؛ ولی زندگی مجبورت می‌کند که برای گذران عمر ساعت‌هایی آنجا باشی و کار کنی. حالا دیگر پس از سال‌ها ترسی از اتاق بازجویی و بازجو نداریم. بازجو هم این را فهمیده که دیگر به جای تهدید باید سعی کند، مذاکره کند و پاسخ من به آنها این است یا مرگ یا رهایی.

یا حق‌مان را می‌گیریم یا می‌میریم. ما این را فهمیده‌ایم که حق داریم و می‌توانیم بهتر از این زندگی کنیم. پس برای زندگی بهتر می‌جنگیم. پس از چند جلسه بازجویی، بازجو فهمیده که دستگیری من از روز نخست ابلهانه بوده است و هرگز مرتکب جرمی نشدم. حالا برای آنها مثل یک اره شده‌ام. آزادم کنند می‌برم. در زندان نگهم دارند، بیشتر می‌برم. این اره سد راه آزادی ما را قطع می‌کند. حتی با دستان بسته حتی از درون شکنجه‌گاه.»