فعال صنفی کارگران مریوان؛ سرمایه های مملکت کجا رفته که زنان کولبری می کنند؟
بنا به خبری که روز ۳۰ بهمن ۹۹ منتشر شد، طی ماه‌های گذشته ۱۱۰ زن کولبر شناسایی شده‌اند که یک فعال صنفی کارگران مریوان با اعتراض به این موضوع می‌گوید: «سرمایه‌های مملکت کجا رفته که زنان کولبری می کنند؟»
به دنبال شناسایی ۱۱۰ زن کولبر در روستاهای ۷ شهرستان سروآباد، بانه و کامیاران در استان کردستان و پاوه، ثلاث باباجانی، جوانرود و روانسر در استان کرمانشاه، طی ماه‌های گذشته و این که آنها تحت پوشش فعالیت‌های اشتغال‌زایی بنیاد به اصطلاح برکت قرار گرفته‌اند، یک فعال کارگری مریوان نسبت به این موضوع معترض و واکنش نشان داده است.
وی می‌گوید: «این که ۱۱۰ زن را شناسایی کرده‌اند، اول ماجراست؛ بدون شک آمار واقعی بسیار بیشتر از این عددها است؛ همان طور که اعلام کرده‌اند این آمار فقط متعلق به ۷ روستای استان کردستان و کرمانشاه است؛ بنابر این اگر کل استان‌های غربی را دنبال و جست‌وجو کنند، آمار واقعی چند برابر این عدد است.»
بلواسی با اشاره به نبود فرصت‌های شغلی در استان کردستان حتی برای مردان، ادامه می‌دهد: «چرا باید یک زن کوله بار بر دوش خود گذاشته و به اسم کولبر از کوهستان‌های سخت و پرخطر عبور کند؟ آیا این کار دلیلی جز استیصال و ناچاری می‌تواند داشته باشد؟»
وی در ادامه می‌گوید: «در استان‌های مرزی فرصت‌های شغلی بسیار کم است و حتی از این فرصت‌های شغلی محدود نیز حمایتی صورت نمی‌گیرد، به همین دلیل نیرویی که به دنبال کار است چاره‌ای جز این که به کولبری پناه ببرد، ندارد.»
وی افزود: «اما آن چه بسیار دلخراش و ناراحت‌کننده است، این که زنان بخواهند چنین شغل پرخطری را که اصلا شغل نیست، برعهده بگیرند.»
بلواسی در ادامه صحبت‌هایش با اشاره به این که در کشور اسلامی که شعار مبارزه با بی‌عدالتی می‌دهیم، افزود: «در چنین جامعه‌ای آیا وضع زندگی و معاش زنان بدسرپرست یا خودسرپرست باید این گونه باشد؟ باید حواس ما به شهروندان‌مان باشد، به این زنان محرومی که جان خود را بر سر نان به قمار گذاشته‌اند.»
وی در خاتمه با اعتراض نسبت به بی‌عملی مسئولان می‌گوید: «مسئولان بایستی پاسخگو باشند که سرمایه‌های عظیم این مملکت کجا و برای چه کسانی هزینه می‌شود؟ چرا یک زن بایستی بار بر دوش گذاشته و به کولبری پناه ببرد؟ چرا هیچ حمایتی از این زنان تنها صورت نمی‌گیرد؟»
بلواسی ادامه می‌دهد: «وقتی این زنان در اثر کولبری دچار مصدومیت و بیماری می‌شوند، چه کسی از آنها حمایت می‌کند؟ کدام نهاد به داد خانواده‌های محروم آنها می‌رسد؟ مگر اصل ۲۹ قانون اساسی نمی‌گوید برخورداری از بیمه و حمایت‌های اجتماعی، حقی است همگانی؟ پس حق این زنان که به کولبری پناه برده‌اند کجا رفته است؟»
