برنامه‌ریزی اقتصادی به جای دست‌آوردسازی مرهمی مقطعی برای زخمی عمیق بر پیکر اقتصاد کشور

برنامه‌ریزی اقتصادی به جای دست‌آوردسازی تنها مرهمی مقطعی برای زخمی عمیق بر پیکر اقتصاد کشور

عدم کنترل نرخ تورم، نبود تقاضای کل و فقدان سرمایه، هر یک زخمی عمیق بر پیکر اقتصاد کشور است و صنعت را در سراشیب سقوط قرار داده است.

زخمی عمیق بر پیکر اقتصاد کشور که گویا از نظر تحلیل‌گران، تنها از مسیر تدوین برنامه مشخص برای توسعه صنعتی کشور، می‌توان با تحقق نرخ تورم، پاسخ به تقاضای کل و جذب سرمایه مورد نیاز تولید و مسائلی از این دست، مرهمی بر این آن نهاد.

اما به دلیل سوءمدیریت حاکمیت و ناکارآمدی دولت و مسئولان آن، وضعیت اقتصاد کشور به نقطه‌ای رسیده است که چنین راه‌حل‌هایی، تنها به عنوان مْسکن عمل کرده و چه بسا همچون غده سرطانی، بدون ریشه‌کن کردن آن، مرگ چنین پیکر زخمی را رقم بزند.

البته تا آن جا که به تحلیل‌گران در درون حاکمیت برمی‌گردد، از آن جا که اصل بر حفظ نظام و طولانی کردن چند صباحی از عمر آن است، راه‌حل‌هایی برای خروج از چنین وضعیتی دارند که این راه‌حل‌ها، صرفاً مقطعی و گذرا است؛ چرا که این راه‌حل‌ها تنها از حکومت‌هایی تضاد حل می‌کند که دمکراتیک و مردم‌گرا باشند.

کمااینکه در سوال از یک تحلیل‌گر صنعتی، وقتی سوال می‌شود، چه راه‌کاری برای خروج از رکود تولید وجود دارد؟ در پاسخ می‌گوید:

«وقتی از صنعت سخن می‌گوییم، باید به برنامه‌ریزی برای کلان و خرد اقتصاد به یک میزان توجه داشته باشیم؛ در شرایطی که به دلیل تحریم و نیز عدم‌توانایی مالی خانوارها، تقاضای کل خرید کالا در کشور کاهش پیدا می‌کند، نرخ تورم نباید فزاینده باشد.»

این تحلیل‌گر صنعتی ادامه می‌دهد: «در حال حاضر مشکل اقتصاد ما، رکود تورمی است که بدون شک، حکایت از آشفتگی و بی‌برنامگی در اقتصاد است؛ در یک شرایط اقتصادی نرمال، تورم می‌تواند به گونه‌ای باشد که نه مصرف‌کننده آسیب ببیند و نه تولید‌کننده زیان کند و زمانی هم که کالا به اندازه تامین نیاز داخل تولید شود و مازاد آن صادر شود، به راحتی بخشی از نقدینگی مورد نیاز تولیدکننده برای بازتولید صنعتی، تامین خواهد شد و با تعادل میان عرضه و تقاضا، قیمت برای مصرف کننده نیز متعادل می‌شود.»

وی تاکید می‌کند: «اقتصاد با دستور رشد نمی‌کند؛ نباید به دنبال دست‌آوردسازی‌هایی نظیر رشد اقتصادی و کاهش تورم بود؛ همچنین که باور دارم تعریف درستی از مفاهیم اقتصادی وجود ندارد و اتفاقی که از آن به عنوان رشد یاد می‌کنیم، ممکن است رشد اقتصادی و مطلوب نباشد و رشد بد باشد.»

این تحلیل‌گر صنعتی ادامه می‌دهد: «بنابر این اگر هدف این است که رشد سریع‌تر صورت بگیرد، شما مردم فقیر را رها کنید و به ثروتمندان توجه کنید و اقتصاد سریع‌تر رشد می‌کند.»

وی در خاتمه اشاره می‌کند که اگر بخش‌های صنعتی ـ کشاورزی را رها کنید و فقط به بخش‌های خدماتی برسید، اقتصاد رشد می‌کند؛ چون تاکید رشد اقتصادی روی کالای نهایی است، رشد تولید نیست، بلکه رشد مصرف است.

نتیجه‌گیری که این تحلیل‌گر صنعتی از راه‌حل برون‌رفت از رکود می‌دهد، این است که اگر واقعا رشد اقتصادی می‌خواهید، باید اقشار فقیر جامعه را رها کنید؛ اگر چنانچه ۱۰ درصد درآمد ثروتمندان افزایش و درآمد ۹۰ درصد مردم کاهش پیدا کند و بیکار باشند، رشد اقتصادی خواهیم داشت که رشد نادرست و مخربی است.

یعنی دقیقا همین سیاستی که هم اکنون حکومت و دولت روحانی آن را پیش می‌برند؛ گرچه چنین راه‌حل و سیاستی نیز درآمد بیش از ۹۰ درصد مردم را کاهش داده و بیش از یک و نیم میلیون نفر را بیکار کرده است و تمام ثروت در دست کمتر از ده درصد سرمایه‌داران وابسته به حکومت است، اما باز هم، رشد اقتصادی که ندارد هیچ، سمت و سو، سراشیب سقوط صنعت کشور و وخیم‌تر شدن زخمی است که بر پیکر اقتصاد کشور فرود آمده است.