آینده تاریک کارگران با خصوصی سازی شرکتهای دولتی

سرنوشت مبهم و تاریک کارگران با خصوصی سازی شرکتهای دولتی و نگرانی جامعه کارگری

خصوصی‌ سازی شرکتهای دولتی در ایران از نیمه دوم دهه ۸۰ جدی شد و واگذاری شرکت‌ها از بخش دولتی به خصوصی شدت گرفت. دولت با ادعای سرعت بخشیدن به رشد اقتصاد ملی، بالا بردن اشتغال، بهبود درآمد خانواده‌ها و … این کار را پیش برد. اهدافی که بعد از گذشت دو دهه، نه تنها تحقق نیافت بلکه روزانه شاهد فاصله گرفتن از آنها هستیم.

خصوصی سازی در ایران نمادی از فساد و گردش سرمایه‌ها به سمت اقلیتی کوچک و اما بسیار فاسد است. اقلیتی که با استفاده از رانت، رشوه، ضعف اجرایی و نبود نظارت ثروت‌های افسانه‌‌ای به جیب زدند. در این بین کارگران بیشترین ضرر را با خصوصی سازی شرکتهایی که در آن کار می‌کردند متحمل شدند. تنها دستاورد کارگران از خصوصی سازی، بیکاری و تعدیل، کاهش دستمزد، نداشتن امنیت شغلی و معوقات چندین ماهه است.

طبق قانون بودجه سال ۱۴۰۰ دولت موظف به فروش ۳۹۵ هزار میلیارد تومان از دارایی‌های سرمایه‌ای است.

کارگران بیشترین بازنده در خصوصی سازی

قالیباف برای فریب اذهان به مانور کاهش کسری بودجه دست زده تا بتواند در انتخابات ریاست جمهوری از آن استفاده کند. اما سرنوشت کارگرانی که سهام شرکت‌های آنها به بازار بورس فرستاده می‌شود مشخص نیست. نگرانی اصلی این کارگران بیکار شدن بدلیل فروش شرکت‌ها از طریق مزایده است. مزایده‌هایی که فسادهای عظیم در سابقه خود دارند. مشکل اصلی کارگران تغییر شکل استخدامی توسط دولت است. پیش از این دولت کارگران را به شکل قرادادی استخدام کرده تا بتواند در واگذاری کارخانه‌ها دست باز داشته باشد.

یک استاد دانشگاه در گفتگو با ایلنا در تاریخ ۲۰ فروردین ۱۴۰۰ وضعیت کارگران در زمان خصوصی سازی را بررسی کرد. وی دراین رابطه گفت: «نتیجه‌ی خصوصی‌سازی همین وضعیتی است که الآن می‌بینیم. قرار نبود خصوصی‌سازی خود به معضل دیگری تبدیل شود. اما وقتی یک شرکت ورشکسته را به ثمن بخس می‌فروشند و طرفِ خریدار هم با تغییر کاربری و اخراج کارگران به دنبال سود بیشتر است، چیزی جز این اتفاق نمی‌افتد.»

صنعت فرسوده و از پای افتاده توان ارائه در بازار بورس را ندارد. کسانیکه شرکتهای دولتی به آنها واگذار می‌شوند توجهی به وضعیت تولید و معیشت کارگران ندارند. آنها بیشتر در فکر فروش املاک کارخانه و تغییر کاربری آن هستند. نتیجه خصوصی سازی شرکتهای دولتی برای جامعه کارگری، افزوده شده بیش از بیش کارگران به لشگر بیکاران و گرسنگان است. لشگری که در ادامه به عنوان آتش فشان خاموش اما آماده انفجار و پشتیبان اعتراضات عمل می‌کند.